پایگاه خبری کشاورزی و منابع طبیعی (IANN)، محمد درویش، فعال محیط زیست/ یک رشته توییت توسط درگاه رسمی سازمان حفاظت محیط‌زیست منتشر شده با این مضمون که اگر وزارت نیرو دلش برای بوم‌سازگانِ خزر یا تاب‌آوری هیرکانی می‌سوزد، چرا پیشنهادش را پس نمی‌گیرد و همچنان توپ را در زمین ما می‌اندازد؟!
تامل‌برانگیزتر آنکه سازمان حفاظت محیط‌زیست در توییتِ آخرش، تلاش برای روشن‌شدنِ ابعاد خسارت‌های محیط‌زیستی ناشی از اجرای طرح انتقال آب از خزر به کویر مرکزی توسط محمد فاضلی را عوام‌گرایی و ژستی روشنفکرانه تصویر کرده و پیشنهاد داده به جای انتقاد از آنها، اردکانیان را مجاب کند تا درخواست وزارت متبوعش را پس گیرد!
رفتار سازمان تحت هدایت عیسی کلانتری، درست مثل رفتارِ زوجِ در حال متارکه‌ای است که وقتی مظلوم‌نمایی یک‌طرف آشکار می‌شود تا از شر سرپرستی فرزند خلاص شود، به جای آنکه برایش سلامت روانی و آینده فرزند مطرح باشد، می‌کوشد تا باجِ مناسب برای دادن چراغ سبز را بگیرد! بی‌مهابای ضربه‌ای که این جدایی ممکن است به فرزند و آینده او بزند. اینک نیز کمینه‌ی انتظار از سازمان متولی محیط‌زیست کشور آن است که فراتر از قواعد اداری و تکالیف مرسوم، عملاً نشان دهد که حراست از مایملک محیط‌زیستی کشور برایش از هر مصلحتی والاتر و ارزشمندتر است.
اینکه مدیران ارشد سازمان حفاظت محیط‌زیست پیوسته در رسانه‌های گوناگون اعلام کنند که مسوولیت‌شان فقط کاهش خسارت‌های محیط‌زیستی اجرای طرح انتقال آب، بدون توجه به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و تبعات فرهنگی آن است؛ آشکارا نشان می‌دهد که حتی مسعود تجریشی به عنوان معاون انسانی سازمان، تعریف درست دانش ارزیابی را هم نمی‌داند و حتی تاکنون یک ماتریس ارزیابی را که در آن باید به همه‌ی ابعاد اجرای پروژه در حوزه‌های محیط‌زیستی، فیزیکی و اقتصادی/اجتماعی قبل و بعد از اجرا رسیدگی شود، انجام نداده است.
وای بر ما که متولیان محیط‌زیست و آب کشور، اینگونه به جای نگرانی از آسیب به تاب‌آوری وطن، نگران خشم رییس‌شان و آسیب به پایداری میزهای قدرت‌شان هستند. این مملکت با وجود چنین مدیرانی در مسیر پایداری حرکت نمی‌کند. نگویید که نگفتم!
تامل‌برانگیزتر آنکه سازمان حفاظت محیط‌زیست در توییتِ آخرش، تلاش برای روشن‌شدنِ ابعاد خسارت‌های محیط‌زیستی ناشی از اجرای طرح انتقال آب از خزر به کویر مرکزی توسط محمد فاضلی را عوام‌گرایی و ژستی روشنفکرانه تصویر کرده و پیشنهاد داده به جای انتقاد از آنها، اردکانیان را مجاب کند تا درخواست وزارت متبوعش را پس گیرد!
رفتار سازمان تحت هدایت عیسی کلانتری، درست مثل رفتارِ زوجِ در حال متارکه‌ای است که وقتی مظلوم‌نمایی یک‌طرف آشکار می‌شود تا از شر سرپرستی فرزند خلاص شود، به جای آنکه برایش سلامت روانی و آینده فرزند مطرح باشد، می‌کوشد تا باجِ مناسب برای دادن چراغ سبز را بگیرد! بی‌مهابای ضربه‌ای که این جدایی ممکن است به فرزند و آینده او بزند. اینک نیز کمینه‌ی انتظار از سازمان متولی محیط‌زیست کشور آن است که فراتر از قواعد اداری و تکالیف مرسوم، عملاً نشان دهد که حراست از مایملک محیط‌زیستی کشور برایش از هر مصلحتی والاتر و ارزشمندتر است.
اینکه مدیران ارشد سازمان حفاظت محیط‌زیست پیوسته در رسانه‌های گوناگون اعلام کنند که مسوولیت‌شان فقط کاهش خسارت‌های محیط‌زیستی اجرای طرح انتقال آب، بدون توجه به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و تبعات فرهنگی آن است؛ آشکارا نشان می‌دهد که حتی مسعود تجریشی به عنوان معاون انسانی سازمان، تعریف درست دانش ارزیابی را هم نمی‌داند و حتی تاکنون یک ماتریس ارزیابی را که در آن باید به همه‌ی ابعاد اجرای پروژه در حوزه‌های محیط‌زیستی، فیزیکی و اقتصادی/اجتماعی قبل و بعد از اجرا رسیدگی شود، انجام نداده است.
وای بر ما که متولیان محیط‌زیست و آب کشور، اینگونه به جای نگرانی از آسیب به تاب‌آوری وطن، نگران خشم رییس‌شان و آسیب به پایداری میزهای قدرت‌شان هستند. این مملکت با وجود چنین مدیرانی در مسیر پایداری حرکت نمی‌کند. نگویید که نگفتم!
