“با توجه به نبود الگوی کشت، تجهیز نبودن مزارع و باغات به سیستم‌های نوین آبیاری، از یک سو منابع آبی توسط کشاورزان صرف تولید محصولات آب‌بر شده و از سوی دیگر منفعت اصلی این تولید به جیب دلالان و واسطه‌گران بخش کشاورزی سرازیر می‌شود”.
اسماعیل شهبازی در گفت‌وگو با ایسنا با بیان مطلب فوق اظهار کرد: کشاورزان در صادرات آب مجازی تقصیر چندانی ندارند، چرا که در بخش کشاورزی هیچ ساختاری برای حفظ پایدار منابع آبی و تولید بهینه و صادرات محور ایجاد نشده است. کشاورزان با زحمت به تولید محصولات آب‌بر می‌پردازند اما سود اصلی را واسطه‌گران می‌برند.
وی افزود: جدیت در اجرای قوانین مربوط به حفظ منابع آبی با مشارکت مسئولانه حق‌آبه‌بران ضروری است. صدها سال منابع آبی و قنات‌ها در اختیار مردم بوده و هیچ مشکلی هم در نگهداری و مصرف نداشتند. اگر هم مشکلی بود مردم آن را حل می‌کردند اما اکنون هرکس هرجا دلش خواسته چاه زده و در بسیاری موارد با احداث سد، آب یک منطقه به منطقه‌ای دیگر منتقل شده است؛ بدین ترتیب هم به اکوسیستم آسیب می‌رسد و هم حق‌آبه مردم را از بین می‌رود.
این کارشناس کشاورزی با انتقاد از حفر چاه‌های غیرمجاز گفت: دولت باید پیشقدم باشد و معیار را مبنا قرار دهد و نگذارد هرکس هرجا دلش می‌خواهد چاه بزند. همه امور به اعتبار مربوط نمی‌شود. راهکار این است که قوانین و مقررات را محترم بشماریم و برای اجرای آنها اقدام کنیم. باید حق‌آبه محترم شمرده شود. صدمات بی‌توجهی به این مساله را در آذربایجان غربی شاهد هستیم.
شهبازی تاکید کرد: باید با لحاظ منابع آب، خاک، جنگل، مراتع و سایر عوامل موجود در بخش کشاورزی، کار تولید را دنبال کنیم.
به گفته وی با همین مقدار آب محدود در کشور می‌توانیم محصولات استراتژیک، محصولات باغی و محصولات نقدی مثل صیفی‌جات را تولید کنیم به شرط آن‌که برنامه‌ریزی بر مبنای منابع و نیازها انجام شود. در حال حاضر همه فکر می‌کنیم کشاورزی کار سنتی است و به سواد و علم نیاز ندارد لذا آن را باری به هر جهت پیش می‌بریم. در حالی که کشاورزی در همه جهات به علم مربوط است و روز به روز باید با دنیا پیش برود.
این کارشناس کشاورزی با بیان این‌که فارغ‌التحصیلان کشاورزی را در این بخش به کار نگرفته‌ایم، تصریح کرد: همواره می‌خواهیم با نیروهای قدیمی کار تولید را انجام دهیم که جوابگو نیست. هم‌اکنون شغل کشاورزی با ضرر انجام می‌شود. واسطه‌گران با قیمت بسیار ارزان، محصولات را از مزارع جمع‌آوری می‌کنند و با قیمت‌های سرسام‌آور به دست مصرف‌کنندگان می‌رسانند. درصورتیکه اگر این منافع به کشاورزان می‌رسید می‌توانستند مزارع را بر اساس علم روز توسعه دهند و ۳۳ هزار روستا خالی از سکنه نمی‌شد.
