به گزارش پایگاه خبری کشاورزی و منابع طبیعی(IANN) به نقل از ایانا؛ مدیر گروه بیماری‌های عفونی دانشگاه علوم پزشکی مازندران با بیان اینکه بیماری تب شالیزار با نام علمی “لپتوسپیروز” یک بیماری باکتریایی است، گفت: این بیماری از سال ۱۳۷۷ در استان گیلان شروع و پس از آن در مازندران گسترش پیدا کرد.
فرهنگ بابامحمودی افزود: این بیماری در فصول کشاورزی و آغاز نشاءکاری برنج در استان‌های شمالی بر اثر آلوده بودن آب‌ها به فضولات جانورانی همچون موش، خرگوش، سگ، خوک و… شروع می‌شود.
وی خاطرنشان کرد: این باکتری از طریق ادرار حیوانات و جوندگان وارد آب می‌شود و می‌تواند چندین ماه در آب زنده بماند.
بابامحمودی ادامه داد: علائم این بیماری مشابه آنفلوآنزا بوده که مبتلایان به آن در ۹۰ درصد موارد پس از یک هفته بهبود خواهند یافت، اما در ۱۰ درصد مابقی افراد دچار عفونت شدید و نارسایی کلیوی می‌شوند.
وی تصریح کرد: شایع‌ترین عوامل شیوع این بیماری ارتباط با آب و خاک آلوده است، در زمان فعالیت در شالیزارها، دست و پای کشاورزان زخمی می‌شود و آب‌های آلوده به ادرار جوندگان و حیوانات باعث ابتلا به این بیماری می‌شود.
مدیر گروه بیماری‌های عفونی دانشگاه علوم پزشکی مازندران یادآور شد: علاوه بر کشاورزان و شالیکاران، احتمال بروز این بیماری در تمامی دامداران، صیادان، معدن‌کاران و همچنین افرادی که تفریحات آبی مانند شنا را انجام می‌دهند، وجود دارد.
بابامحمودی با بیان اینکه هرساله از اردبیهشت تا شهریورماه درگیر این بیماری در استان‌های شمالی کشور هستیم، تأکید کرد: سال گذشته ۱۰۰ نفر در مازندران به بیماری تب شالیزار مبتلا شدند که سه نفر جان خود را از دست دادند.
وی در پایان علائم این بیماری را تب و لرز، درد شدید عضلانی، سردرد مداوم، تهوع و استفراغ و اسهال و در نهایت نارسایی کلیه عنوان کرد و اظهار داشت: تب شالیزار، شایع‌ترین بیماری مشترک انسان و حیوانات در سراسر جهان است.
تب شالیزار جان یک کشاورز ۶۷ ساله بابلسری را روز گذشته در بیمارستان شهیدیحیی‌نژاد بابل به خاطر دیر مراجعه کردن به مراکز درمانی، پیشرفت بیماری و بالا بودن سن گرفت.
پزشک معالج این بیمار فوت‌شده روز سه‌شنبه با تأیید مرگ این کشاورز بر اثر بیماری تب شالیزاری گفته است که این بیماری دارای دوره هفت تا ۱۰ روزه است و این بیمار ۶۷ ساله به‌دلیل ابتلا به این بیماری و کهولت سن درگذشت.
تب شالیزار یک بیماری جدید نیست و همه‌ساله چندین نفر در استان‌های شمالی کشور به‌ویژه استان‌های گیلان و مازندران را مبتلا می‌کند و حتی ممکن است شدت بیماری تا آنجایی بکشد که بیمار را روانه آی‌سی‌یو کرده یا باعث مرگش شود.
