می‌گویند آن زمان که کیمیاگری در جهان رواج داشت و هر دانشمند یا دانشمندنمایی سعی در تبدیل فلزات و شبه فلزات به طلا داشت و درلابراتوار خود ساخته خود از خون کبوتر، چشم قورباغه و سم گورخر را در کوره می‌انداخت تا مس را تبدیل به طلا کند، کیمیاگری قطعه مس را در کوره انداخت، با چکش له و لورده کرد، در آب یخ زده فرو کرد، خون این و آن جانور را به آن زد و خلاصه طاقت مس را به سر آورد و فغان از مس برآمد که:از طلا گشتن پشیمان گشته‌ایم/ مرحمت فرموده ما را مس کنید
حال چندی است که پارک پردیسان مانند آن قطعه مس زیر بار شایعات و اظهارات گوناگون قرار گرفته و خواب‌های گوناگون برای او دیده شده است به طوری که پردیسان و پردیسان‌نشینان تقاضای آرامش و سکون دارند. اخیرا جناب شهردار خواسته‌اند که پارک پردیسان به شهرداری فروخته شود یا این که ما (شهرداری) آن را برای پذیرفتن مردم آماده کنیم، درختکاری کنیم وآن را برای مردم زیباتر کنیم. به استحضار جناب شهردار می‌رسانم که پردیسان محل استقرار سازمان حفاظت محیط زیست ایران عزیز است و این پارک باید با دید و نظر زیست‌محیطی اداره شود که اتفاقا اینجا کاملا مغایر و در نقطه مقابل نظر شهردار محترم و شهرداری‌چی‌هاست. اجازه بدهید توضیح دهم: آثار مداخله شهرداری را در عوارض گوناگون طبیعی تهران، شاهد هستیم.
سازمان زیباسازی شهرداری چه برسر رود دره‌های ما مانند ولنجک، رودخانه دربند، سربند، دارآباد وحتی جوی‌های خیابان ولیعصرآورده‌اند؟ رودخانه‌ها را تبدیل به ناودان‌های سیمانی کرده‌اند که از طرفی آب و زباله‌های داخل آن با شتاب به نواحی جنوب شهر سرازیر می‌شوند و از طرف دیگر آب به سفره‌های آب زیرزمینی نفوذ نمی‌کند. جناب شهردار، باید کلنگ برداشت و کف سنگفرش شده جوی‌های خیابان ولیعصر را تخریب کرد تا درختان چنار این خیابان نفسی بکشند در داخل پارک‌های ما از پارک ملت، پارک شهر زیبای قدیمی، نقاط و عرضه سنگفرش شده و آسفالت‌شده بیشتر است یا منطقه‌های پوشیده شده از درخت؟ آیا در پارک‌های ما در تهران خاک می‌تواند نفس بکشد؟ بنده در زمان تحصیل در دبیرستان دارالفنون به پارک شهر می‌رفتم تا خود را برای امتحانات آماده کنم. در تمام مدت روی خاک پاک پارک قدم می‌زدم و روحم تازه می‌شد. اکنون چه؟ تماما سنگفرش، آسفالت، ساختمان‌های قهوه‌خانه، محوطه‌بازی، ساختمان‌های متعدد اجازه نمی‌دهند که انسان خود را در محیط نیمه‌طبیعی حس کند چه برسد به طبیعی. جنابعالی چنین برنامه‌ای را برای پارک پردیسان در نظر دارید؟ سیمان، سنگ، شیروانی، شیشه، آسفالت؟ پارک آب وآتش را ملاحظه کرده‌اید؟ مقدار و فضایی را که درختان پوشانیده‌اند دیده‌اید؟ این‌همه سنگفرش به هزینه کاهش درختان حاصل شده است.
اگرمردم میل داشتند روی سنگفرش و آسفالت قدم بزنند، در یوسف آباد قدم می‌زدند. در مورد واگذاری پردیسان به مردم اظهار علاقه کرده‌اید. مگر هم اکنون غیر از این است؟ یک‌بار تشریف بیاورید و گروه‌های دانش آموزان، خانواده‌ها و همشهری‌هایی را که ورزش می‌کنند یا سفره‌ای گسترده‌اند و از هوای پاک و چمن وسایه مفرح استفاده می‌کنند، مشاهده کنید. پردیسان کاملا در اختیار مردم است، البته نه با اتومبیل. ورود شهرداری منجر به سنگفرش، آسفالت، احداث آبنما و عوارض مصنوعی دیگری می‌شود که طبیعت زیبای پردیسان را مخدوش می‌کند. در سال‌های ۵۲ و ۵۳ که فکر ایجاد پارک پردیسان توسط اسکندر فیروز مطرح شد قراربود که تمام زیستگا‌ه‌های ایران و نمونه گیاهان و جانوران در آن ایجاد شوند به طوری که این پارک نموداری از طبیعت متنوع ایران باشد.
اکنون شاید از این ایده فاصله گرفته باشیم ولی کماکان پردیسان بزرگ‌ترین پهنه طبیعی در داخل تهران بزرگ است. باور کنیم که این پهنه را هرچه طبیعی‌تر حفظ کنیم برای سلامت شهروندان مفیدتر خواهد بود. باورکنید.
اسماعیل کهرم/ روزنامه قانون
