به گزارش خبرگزاری کشاورزی و منابع طبیعی(IANN) به نقل از شهر فردا؛ محمد درویش کنشگر محیط زیست و مدیر کل سابق دفتر آموزش و مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در واکنش به این درگیری لفظی بر سر انتقال آب از خوزستان، می‌گوید: متاسفانه سازمان حفاظت محیط زیست به جای اینکه هوای طبیعت ایران را داشته باشد خود به هیبت یکی از وزارتخانه های متولی اشتغال و مهار تورم ظاهر شده است. این در حالیست که در کشور ما حداقل ۱۵ دستگاه مسئول و متولی تامین رفاه و اشتغال شهروندان هستند و تنها یک سازمان نیز برای حفاظت از محیط زیست و منابع طبیعی در نظر گرفته شده است تا اولویت های درازمدت را مد نظر قرار داده و جلوی کسانی را که به دنبال توسعه اقتصادی به هر قیمتی هستند بایستد.
“از سازمان محیط زیست انتظار نمی رود که خودش به عنوان جلودار بگوید توسعه کشور نباید معطل محیط زیست باشد و این یک خطای راهبردی و شگفت آور از آقای کلانتری به عنوان رئیس سازمان حفاظت محیط زیست است” درویش با بیان این مطلب ادامه می دهد: در مورد خوزستان نیز، واقعیت این است که در این استان به دلیل خشکسالی و تغییر اقلیم و بارگذاری های بسیار زیادی که انجام گرفته، وسعت زمین های کشاورزی افزایش پیدا کرده است و واقعا استعداد گرفتن آب بیشتر را ندارد و بسیاری از مناطق خوزستان از جمله “دغاغله” در حال حاضر با تانکر آبرسانی می شوند.
“واقعیت این است که در حال حاضر وضعیت خوزستان به شدت بحرانی است در مناطقی همچون هندیجان شاهد ظهور چشمه‌های تولید گرد و غبار هستیم که به نحوه قابل توجهی افزایش پیدا کرده، تالاب شادگان خشک و سهم قابل توجهی از هورالعظیم بی آب شده است. بنابراین اینکه ما فکر کنیم خوزستان با مازاد آّب روبه‌رو است یک خطای راهبردی و استراتژیک دیگر است.”
به گفته وی اصولا این تفکر که اگر آّب از اروند رود وارد خلیج فارس شود به معنی هدر رفت و نابودی منابع آّبی است یک خطای وحشتناک است که چنین خطایی ممکن است از یک مدیر صنعتی رخ بدهد اما کسی که متولی محیط زیست است نباید این خطا را مرتکب شود.زیرا اگر این آب وارد خلیج فارس نشود پس این آبزیان چگونه باید تغذیه شوند و ما سهم تغذیه ای خود را از دریا چگونه تامین کنیم؟ به واقع چنین اظهاراتی از سوی رئیس سازمان محیط زیست شگفت آور است.
عضو هیات علمی موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، هنر سازمان محیط زیست را این می داند که چیدمان توسعه را به نحوی انجام دهد که توسعه براساس نیازهای بوم شناختی هر منطقه اتفاق بیفتد؛ “قرار نیست ما در اصفهان هم برنج بکاریم. صنایع پرآب بری مانند فولاد تاسیس کنیم و آن استان را به یکی از مهاجرپذیر استانها تبدیل کنیم و پس از آن بگوییم حالا باید برای آن آب هم فکری کنیم.”
درویش توضیح می دهد: اصفهان استانی است که می تواند به مهمانپذیر درجه یک کشور تبدیل شود و همچون اسمش نصف جهان باشد و بر اساس توسعه گردشگری، تاریخی و فرهنگی و انرژی های نو و “های تک” به حیات خود ادامه دهد و اتفاقا سازمان محیط زیست باید جلوی چنین خطای راهبردی را بگیرد و نگذارد این اتفاق بیفتند.
این فعال عرصه محیط زیست خاطرنشان می کند: در عین حال سازمان محیط زیست باید نوع کشت و کار در خوزستان را رصد کند و اجازه هدر رفت و پائین رفتن راندمان آب به زیر ۳۰ درصد را ندهد. نباید اجازه دهد میزان مصرف آب کشاورزی به ۶ برابر حد مجاز برسد و اجازه ندهد کشت و صنعت نیشکر چنین بلایی را بر سر خوزستان بیاورد. نباید بگذارد کتوند ۲۵ درصد آب کارون را شور کند. این انتظارتی است که باید از سازمان محیط زیست داشت.
“سازمان محیط زیست باید به عنوان یک ناجی خردمند وارد شده و بین اقوام ایرانی آشتی و صلح و مودت برقرار کند نه اینکه اصفهانی را به جان خوزستان و چهارمحالی ها را به جان یزدی ها بیندازد و عملکرد فعلی سازمان محیط زیست دور از انتظار است.”
به اعتقاد درویش جدال لفظی بین نمایندگان خوزستان و رئیس سازمان محیط زیست بر سر آب، نشانه‌ای خطرناک است و به ما هشدار می دهد که باید سازمان حفاظت محیط زیست آّبی روی آتش باشد نه اینکه بادی بر آن. باید سازمان محیط زیست بیشتر مراقب حرفها و تصمیماتش باشد و تلاش کند با بهبود شرایط مدیریتی و شریک کردن واقعی و استفاده از ظرفیت های مردم در قدرت و امر حفاظت از محیط زیست اعتماد عمومی را افزایش دهد.
