خبرگزاری کشاورزی و منابع طبیعی(IANN)/ نگار فیض آبادی*: معمولا بیشتر ما منتظر شنبه ای هستیم که از راه برسد و «تغییر» کنیم. اتفاقا خوب می دانیم که آن شنبه، نه در تقویم ثبت شده و نه هرگز از راه می رسد. صرفا به خودمان وعده می دهیم تا دلگرم شویم. به نظرم می شود به ماه رمضان به عنوان فرصتی برای «تغییر» نگاه کرد. روزهای بلند و ساعت های کشدار گرسنگی و تشنگی. حدود ۱۷ ساعت خویشتن‌داری و صبوری، کم نیست.اگر این خویشتن داری به کار بیاید می توان از آن به نفع محیط زیست استفاده کرد. اگر شک دارید که ماه رمضان به حفظ محیط زیست چه ارتباطی دارد، کافی ست به شما بگویم سفره ای را تصور کنید که تقریبا همه خوراکی های افطار در ظروف پلاستیکی سرو می شوند. سفره های پلاستیکی هم که حسابی، شکم طبیعت ایران را سفره کرده اند. روزه‌داران در این ماه، تمرین می کنند تا از خوردن و آشامیدن، «پرهیز» کنند. می شود از این فرصت بهره گرفت تا از مصرف فرآورده های پلاستیکی هم پرهیز کرد.
روزه دار و غیر روزه دار، واقعا فرقی ندارد. هر کسی سرمایه هایش برایش مهم باشد به همین راحتی ها، نه از سلامتی خودش می گذرد و نه از سلامت طبیعت سرزمینش. شاید بعضی ها هم بگویند دلت خوش است. طبیعت این کشور از بین رفته است. حالا با مصرف نکردن چند ظرف پلاستیکی، همه چیز درست می شود؟ مایلم در جواب بگویم اگر کسی فکر می کند که یک شبه می تواند همه چیز را در همه جا و برای همیشه درست کند باید بنشیند یک گوشه و فقط به همین جملات فکر کند. گمان نمی کنم کسی انقدر قدرتمند باشد که صرفا با فکر و رویا، چیزی را نجات داده باشد. محیط زیست یک کشور که جای خود دارد.
کارشناسان مختلفی، بارها تکرار کرده اند که خوردن خوراکی های داغ در ظروف پلاستیکی برای سلامتی، مضر است. گوش شنوا اگر پیدا کردید نشان ما هم بدهید. نمی دانم اسمش سهل انگاری است یا اینکه مصرف کنندگان هنوز به این باور نرسیدند که این ظروف، واقعا برای سلامتی ضرر دارند. همین که فرآورده های پلاستیکی، کمک کردند تا کارها آسان تر شود مشوقی ست برای مصرف هرچه بیشتر. البته بستگی به این دارد که به فکر همین چند روز زندگی خودمان باشیم یا برایمان مهم باشد که سرنوشت این همه زباله غیر قابل تجزیه در طبیعت چه می شود.
متاسفانه ما علاوه بر معضل پلاستیک ها با حجم عظیم زباله های تر هم روبرو هستیم. سفره های مجللی که پهن می‌شوند و غذاهایی که خیلی وقت ها دست خورده یا نخورده، روانه سطل زباله می شوند. فراموش نکنید غذاهایی که دور می‌ریزیم در مجموع می توانند ۱۵ میلیون نفر را سیر کنند. گاهی اوقات، آنقدر غرق نعمتیم که صرفه جویی برایمان تبدیل به یک شعار نخ نما می شود.
می خواهم نوشته ام رنگ توصیه به خودش نگیرد اما واقعیت این است که هم سلامتی خودمان و هم حفاظت از طبیعت، به اجرا کردن همین توصیه های ساده، گره خورده است. پس لطفا تا جایی که می توانید مصرف پلاستیک ها را به حداقل برسانید. اگر موافق هستید که سفره های پر از غذاهای مصرف نشده و سطل های پر از غذا، افتخار نیست، تا جایی که می توانید دورریز مواد غذایی‌تان را در این ماه و البته روزهای دیگر سال، کم کنید. باز هم می گویم روزه دار و غیر روزه‌دار، واقعا هیچ فرقی ندارد. همگی باید کمک کنیم و دست از سر پلاستیک ها و مصرف گرایی برداریم تا سایه سنگین آلودگی هم دست از سرِ طبیعت ایران بردارد.
*روزنامه نگار
منبع: زیست بوم
